وب سایت رسمی برنامه نود- به شب حادثه رسیدیم. زمانی که در فرانسه سنگ روی سنگ بند نخواهد شد. امشب یک تلنگر کافی است تا مهر باطل روی نامه اعمال آتزوری یا مانشافت بنشیند. آلمان که تا همینجا باقدرت حرکت کرده، ایتالیای تشخص‌یافته را فراروی خود می‌بیند؛ ایتالیایی که دیگر هیچ شباهتی به تیم رقت‌انگیز سال‌های قبل ندارد.
وقتی دو بزرگ فوتبال جهان به ملاقات هم بشتابند، التهاب و اضطراب، خواب را از چشم‌های اروپا خواهد گرفت. آن‌وقت قیصرها که پس از فتح‌الفتوح خود در سواحل ریو تمرکزشان را روی ترکتازی در یورو گذاشتند، در زنگ حساب، لحظه‌ای لم نخواهند داد. آنها با ارائه فوتبال شناور و ضرب‌آهنگ بالا به دنبال بردن هستند، فقط بردن و بردن و بردن. آنها می خواهند سیستم یوآخیم لو را به بهترین نحو در مخمل سبز اجرا کنند. توتال مدرن یوگی که قادر است هر سازمان دفاعی منظمی را مجبور به فروپاشی کند، امشب بیداد خواهد کرد، اگر ماریو گوتزه، سامی خدیرا و مسوت اوزیل، پل‌های رسیدن به سنگر آتزوری را بسازند و توماس مولر و آندره شورلره، ترک‌های دل ژرمن‌ها را کوک بزنند.
اما آلمانی ها خودشان معترف هستند که برای رسیدن به نیمه‌نهایی، شب سختی را پیش رو خواهد داشت. آتزوری جان‌گرفته، جاده‌ای لغزنده را پیش روی ژرمن‌ها قرار داده تا در وقت مقرر ماشین سفید به اعماق دره سقوط کند و تمام. حالا که پای مردی به‌نام آنتونیو کونته در میان است و حالا که بونوچی، فلورنزی، ده‌روسی، ادر و تیاگو موتا به روحی در یک کالبد بدل شده‌اند، لاجوردی‌ها می‌توانند امیدوار باشند سوار بر تایتانیک زیبا، در بندری آرام پهلو بگیرند و غول افول‌ناپذیری چون آلمان را غرق کنند.
حتی اگر ایتالیا به اندازه ژرمن‌ها، ستاره‌هایی در کلاس جهانی نداشته باشد، اما بازهم مرواریدی مثل جی‌جی بوفون در ۳۸ سالگی می‌تواند به تنهایی زیر چشم بچه‌های لو را کبود کند و روی اعصاب مانشافت رژه برود. انگار جز صبوری کار دیگری نمی‌شود کرد. وقتی قرار است فوتبال تمام معادلات را به‌هم بریزد و ستاره‌ها در سایه رادیکال‌ها بنشینند، بیایید به این فکر کنیم که در شنبه‌شب روشن اروپا، آتش‌پاره‌ها طرح شماتیک جاودانگی را به تماشا خواهند نشست.